دلنوشته
باز هم ترانه های ناتمام سر گردان میان هوای پر باد و باران دلم چه می کند این پاییز با دلم! عجب حال و هوای عاشقانه ایست این روزهای خنک پاییزی نسیمی که زیر پوست صبح من می رقصد هر چند صبح تنهایی ست و آفتاب کوچک ظهرهایش با تمام نبودنت دلتنگی غروب غمناکش و سکوت دلگیر شب هایی که: جای خالی تو را در آغوش جستجو میکند و این پاییز چه می کند با دل من! یاد بارانی که روی پوست من و تو نم زد و ما گفتیم عشق را زیر باران دیدیم من به پاییز بودن تمام سال عادت کرده ام! اما به ندیدن تو... شب هنگام به دیدنم بیا در کنار مرداب پیش آن تحته سنگ صبور موهایم را در سکوت شب با شانه های خیالیت شانه میزنم...شب هنگام برایم فانوسی از مهتاب بیار... کنار مرداب آواز جیر جیرکهای تنهایم را بشنو وبرایم از مخمل تاریک غمهایم تن پوشی بباف وبرای سالها نبودنت به تنم کن اشکهایم را پیاله پیاله در مرداب بریز تا در کنار ماهی های آرزوهام روی آب شناور شوند شب هنگام بیا تا با اولین قطرات اشک شبنم راهیت کنم و برای سالها تنها ماندنم شمعهای حسرت را در کنار مرداب دلم روشن نگه دارم.. به امید باز گشتت من اینجا کنار مرداب با نور شمع وتن پوش سیاه و آرزوهای خفته در روی آب موهایم را با خاطرات میبافم .... جملاتم هر روز کوتاه تر میشوند این روزها من خداهم از حرف های تکراری من خسته است چه حس مشترکی داریم من و خدا او... از حرف های تکراری من خسته است و من... از تکرار غم انگیز روزهایم حسین پناهی
چندان هم مهم نیست اگر هیچ از دنیا نداشته باشم
همین مرا بس که کوچه ای باشد و باران
وخدایی که زلال تر از باران است
هر روز چند کلمه کمتر
چند سکوت بیش تر
...
می ترسم روزی برسد که
برای بیان دلتنگی هایم به "نقطه" ای اکتفا کنم. .
| :قالبساز: :بهاربیست: |
ینجا مدفن افکارخاموش آدم دیوانه ای ست که از فرط تنهائی دستش فقط به خدا می رسد و بس . اینجا را که خواندی ، نمی گویم دلت را بشور ، لطفا اما ، چشمانت را آب بکش ...
